23 Απρ 2013

Η Αρχιερωσύνη και η Εκκλησία ως ενιαίο Σώμα Χριστού. (Ένα απόσπασμα από το αξιόλογο άρθρο του π.Θεοδοσίου Μαρτζούχου)


Η Αρχιερωσύνη και η Εκκλησία ως ενιαίο Σώμα Χριστού. 
(Ένα απόσπασμα από το αξιόλογο άρθρο του π.Θεοδοσίου Μαρτζούχου) 

Απόσπασμα  από το άρθρο «Ἀποκατάσταση τοῦ… ἀδελφοῦ-Σχόλια γιά μιά καριέρα πού ἔληξε ἀδόξως!

(Ο τίτλος του άρθρου είναι για το ιστολόγιο)
……………………………………………………………………………..
“Οὐαί εἰς ἡμᾶς” (ἐφώναξεν ὁ Πατριάρχης καί μετ᾿ αὐτοῦ συμφώνως οἱ Ἱεράρχαι, ὅτε παρά τινων, ἐπροβλήθη ἀμαθής τις καί ἀνάξιος πρός ἀρχιεράτευσιν) – Οὐαί εἰς ἡμᾶς ἄν καταστήσωμεν τυφλόν ὁδηγόν εἰς τούς πλανωμένους! 

Ὁ ἀμπελών τῆς Ἱερωσύνης δέν εἶναι τῆς μετανοίας ἀμπελών, εἰς τόν ὁποῖον πρέπει νά δεχώμεθα πᾶσαν ὥραν ἀδιακρίτως τούς τυχόντας ἐργάτας μισθωτούς. Οὐδέ πρέπει νά γίνωνται Ἀρχιτρίκλινοι οἱ ἐν ταῖς πλατείαις κείμενοι χωλοί καί ἀνάπηροι ψωμοζῆται, τούς ὁποίους ἡ φιλανθρωπία τοῦ οὐρανίου Οἰκοδεσπότου προσκαλεῖ μόνον ὡς συνδαιτημόνας εἰς τήν θείαν αὐτοῦ τράπεζαν νά τραφῶσι. 

Μακράν τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου ὅσοι, πρίν γένωσι τῆς πίστεως μαθηταί, συνωθοῦνται νά προβληθῶσι τῶν κακῶν τῆς ἀμαθίας διδάσκαλοι· καί, πρίν μάθωσι νά κωπηλατῶσι τό σκαφίδιον τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας, ἐπιβάλλονται νά κυβερνῶσι τήν ἱεράν καί μεγάλην τῆς τῶν ψυχῶν οἰκονομίας ὀλκάδα! 

Μακράν οἱ σπουδαρχοῦντες τοιχωρύχοι τῆς Ἐκκλησίας, οἵτινες εἰσελθόντες ἐν σχήματι ποιμένων κινδυνεύουσι νά θυσιάζωσιν, ὄχι ἑαυτούς ὑπέρ τῆς σωτηρίας τῶν προβάτων, ἀλλά τά πρόβατα ὑπέρ τῆς ἑαυτῶν ὠφελείας και τρυφῆς. 

Ὦ Σῶτερ, Σῶτερ, ἀποδίωξον καί τώρα έκ τοῦ ναοῦ σου, ἄν τινες τολμήσωσι νά εἰσέρψωσιν, ὄχι νά ἱερατεύσωσιν ἁγνῶς καί ἀξίως, ἀλλά μᾶλλον νά κατεμπορεύωνται τά ἅγια, ὡς ἄν τινες κάπηλοι καί τραπεζίται!

……………………………………………………………………………..
Κων. Οἰκονόμου, τοῦ ἐξ Οἰκονόμου-Λόγοι τόμ. Α’
(Ἐπιμέλεια Θεοδ. Σπεράντζα-ΑΘΗΝΑΙ 1972, σελ. 37)

Μέσα σ᾿ αὐτές τίς λίγες γραμμές, ἀπό τόν Λόγο τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου εἰς τό ἐτήσιο μνημόσυνο τοῦ μάρτυρος Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’, περιγράφεται σαφέστατα ἡ ἀπαίτηση τῆς Ἐκκλησίας γιά ποιότητα ζωῆς τῶν ἀρχιερέων!

………………………………………………………………………..
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ἑνιαῖο σῶμα.
Κληρικοί καί λαϊκοί.
Καμμία πλευρά δέν ὑπάρχει χωρίς τήν ἄλλη.
Διοικοῦντες οἱ κληρικοί.
Ὄχι ὅμως αὐθαιρέτως καί ἐν ἀγνοία (ἀκόμα χειρότερα, ἐναντίον) τῶν διοικουμένων!
Μάλιστα ὅταν οἱ… διοικούμενοι δέν εἶναι ἀδιάφορη μᾶζα, ἀλλά ποιμαινόμενοι ἀδελφοί.
Ἡ διάκριση ποιμένες καί πρόβατα εἶναι κατά τό ἀνθρώπινο, ἀφοῦ γιά τόν Χριστό, “πάντες πρόβατα”.
Ὁ ποιμένας ἔχει μεγαλύτερη εὐθύνη, ὄχι περισσότερα δικαιώματα!
Ἔχει περισσότερο κόπο, ὄχι μεγαλύτερες τιμές καί ἄνεση!
Ἔχει, πρέπει νά ἔχει, μεγαλύτερη ἀρετή καί νά εἶναι “στῦλος τοῦ θυσιαστηρίου” καί ὄχι “κάλαμος σαλευόμενος ὑπό τῶν ἀνέμων τῆς πονηρίας”!
Τά τελευταῖα χρόνια, μέ ἔναρξη καί ἀφορμή γνωστή διατριβή, ἔχουμε μιά θεολογική ὑπερέξαρση τοῦ ἐπισκοπικοῦ διακονήματος, λές καί μπορεῖ νά ὑπάρξει Ἐκκλησία χωρίς ποίμνιο μιά καί οἱ, τῆς τοιαύτης θεολογικῆς τοποθετήσεως, θιασῶτες ὑποστηρίζουν, ὅτι δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία χωρίς ἐπίσκοπο (!;).
Καί μονοδιάστατα ἑρμηνεύοντας τόν ἅγιο Ἰγνάτιο, φωνάζουν: ὅπου ὁ ἐπίσκοπος ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία!
Καί πρέπει νά συναρμόζονται “ὥσπερ χορδαί κιθάρᾳ”!
Σωστά ὅλα αὐτά.
Ὅμως οὔτε οἱ χορδές μόνες τους “βγάζουν ἦχο”, ἀλλά οὔτε καί ἡ κιθάρα χωρίς χορδές εἶναι σέ κάτι χρήσιμη! Ἴσως μόνο γιά νά “σπᾶμε” τά κεφάλια τῶν διαφωνούντων!

Ἄς διαβάσουμε ἐπιτέλους τό τυπικό τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού ἔχει δημοσιευθεῖ ἤδη ἀπό τό 1935 καθώς καί τίς ἀπαντήσεις τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου στούς Σιναΐτες, γιά να προσγειωθοῦμε στήν Ἀποστολική Διδασκαλία τῆς ὑπευθυνότητας τῶν Πρεσβυτέρων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.
Ἀλλά ταῦτα, οὐ τοῦ παρόντος.
Σήμερα βρισκόμαστε σέ μιά Ἐκκλησία, πού ἔχει μέν μέλη της βαπτισμένους ἀνθρώπους, ἀλλά στήν πραγματικότητα ανθρώπους μέ ἀσάφεια πίστεως καί ζωῆς!
Ἀκατήχητοι σχεδόν οἱ πάντες, μετά τήν ἀνατροπή τῆς λογικῆς τάξεως: πρῶτα κατήχηση καί μετά βάπτισμα· μέ βάπτισμα καί προσπάθεια (ἐξ ὑστέρων) κατηχήσεως, ζοῦν, οἱ ὑποτιθέμενοι χριστιανοί μας, σέ μιά θεσμική πολιτιστική (ἐθνική;) σχέση μέ τήν Ἐκκλησία.
Αὐτό δίνει τήν “δυνατότητα” ἑνός κλήρου ἄσχετου μέ τό “Σῶμα”, ἐπικαθήμενου σ᾿ αὐτό καί κατ᾿ ἐπέκτασιν… καριερίστα!
Σέ μιά τέτοια συνθήκη “ἐκκλησιαστικῆς” ζωῆς ἀναφύονται πολλαπλασίως τά φαινόμενα πού περιγράφει ὁ Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος: “πρίν μάθωσι νά κωπηλατῶσι τό σκαφίδιον τῆς ἑαυτῶν σωτηρίας, ἐπιβάλλονται νά κυβερνῶσι…”.
Τήν ὅλη σύγχυση ἐπιτείνει ἡ “θεολογική” διδασκαλία τῆς… ἁμαρτωλότητας!
Ὅτι δηλαδή, ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ποιός εἶναι αὐτός πού θά κρίνει κάποιον ἄλλον;
Εἶναι Ἄλλου οἰκέτης!
Σ᾿ αὐτές τίς κουτοπόνηρες… “θεολογίες”, πού θέλουν νά καμώνονται ἄγνοια γιά τήν εὐθύνη τῆς διακονίας τῶν θυσιαστηρίων καί παραβλέπουν ἠθελημένα τήν καθαίρεσιν τῶν κληρικῶν, ὡς κάθαρσιν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καί “ἅρσιν ἐκ μέσου” τῶν σκανδάλων, ὑπάρχει ἡ σύγχυση τῆς ἁμαρτωλότητας μέ τήν “κατ᾿ ἐνέργειαν” ἁμαρτία.
Ἁμαρτωλότητα εἶναι ἡ γνώση τῆς ἀποστάσεως μας ἀπό τόν τρόπο τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ συναίσθηση τῆς ἐσωτερικῆς διψυχίας.
Τό βίωμα τῶν ὅσων μέ χωρίζουν ἀπό τίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ.
["Καί γυναῖκα, οὐ γινώσκω καί παρθένος οὐκ εἰμί" (Μ. Βασίλειος)].
Κατ᾿ ἐνέργειαν ἁμαρτία εἶναι ἡ διάπραξη ἁμαρτιῶν (ψυχικῶν καί σωματικῶν) πού ἄν μέν εἶμαι ἁπλός χριστιανός, μέ ἀποκόπτουν ἀπό τήν Εὐχαριστία, ἄν δέ εἶμαι κληρικός, μοῦ στεροῦν τήν Ἱερωσύνη.
“Ὁ ἀμπελών τῆς Ἱερωσύνης δέν εἶναι τῆς μετανοίας ἀμπελών,… Οὐδέ πρέπει νά γίνωνται Ἀρχιτρίκλινοι οἱ ἐν ταῖς πλατείαις κείμενοι χωλοί καί ἀνάπηροι ψωμοζῆται…” (Κ. Οἰκονόμος).

Ὁ ἱερέας καί πολύ περισσότερο ὁ Ἀρχιερέας συνειδητοποιώντας τήν ἁμαρτωλότητά του, ἀπό τήν μιά παρακαλεῖ “… καί μή διά τάς ἐμάς ἁμαρτίας κωλύσης τήν χάριν Σου ἀπό τῶν προκειμένων Δώρων…”, καί ἀπό τήν ἄλλη ὅταν περιπέσει σέ κατ᾿ ἐνέργειαν ἁμαρτία (αἵρεση, φθόνος, κλοπή, πλοῦτος, κακία, σαρκικές ἁμαρτίες,) καθαιρεῖται τῆς Ἱερωσύνης.

Ἡ μετάνοια γιά “κατ᾿ ἐνέργειαν” ἁμαρτίες εἶναι διαδρομή λυτρώσεως, εἶναι “ὁ δύσκολος τοῦ γυρισμοῦ του ὁ δρόμος κι ἡ ἱστορία τῆς ψυχῆς του ἡ μυστική” (Κ. Χιωτέλη: Ἀνατολικοί Δρόμοι, Τοῦ ἀσώτου).

Ἀφορᾶ τούς πάντες.
Ὅταν βεβαίως εἶναι γνήσια ἡ μετάνοια, δέν ἐπιτρέπει διακονία Ἱερωσύνης γιά τίς προαναφερθεῖσες ἁμαρτίες, ἀκριβῶς ἐκ τῆς γνησιότητός της!
Γιατί ἀλλιῶς “… μήτε Φαρισαῖοι σωστοί, μήτε Τελῶνες εἴμαστε· μά ἕνα μεῖγμα ἀνίερο κι ἀπ᾿ τά δυό…” (Κ. Χιωτέλη: Ἀνατολικοί Δρόμοι, Ἐπί τῶν γεγονότων).
……………………………………………….
ἀρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος
(πάλαι πρωτοσύγκελλος  τοῦ Πρεβέζης Μελετίου)

πηγη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου