«Δέσποτα Κύριε Παντοκράτορ, ευχαριστώ σοι ότι εμακροθύμησας μέχρι του νουν και ουκ είασάς με συναπολέσθαι ταις αμαρτίαις μου. Ευχαριστώ σοι ότι μυριάκις επιστρέψας παρεκάλεσάς με και εν ημέρα κακών εσκέπασάς με.
Έδωκάς με υπερασπισμόν σωτηρίας, και η δεξιά σου αντελάβετό μου και η παιδεία σου ηνώρθωσέ με εις τέλος. Ευχαριστώ σοι, ότι εγένου μοι οδηγός και αντίληψις, και ότι εν λόγοις και λογισμοίς και υποδείγμασιν αεί προς σωτηρίαν οδηγείς και φωτίζεις με. Ευχαριστώ σοι, ότι ανάξιον όντα ευεργετείς και καλείς και παρακαλείς, και λίαν ημαρτηκότι φιλανθρωπεύη επ’ εμοί τω αγνώμονι δούλω σου, τω όλην μου την ζωήν εν αμαρτίαις καταναλώσαντι.
Νυν ουν, πολυέλεε και φιλάνθρωπε Κύριε, ο μη θέλων τον
θάνατον του αμαρτωλού αλλά την επιστροφήν αυτού αναμένων και προσδεχόμενος ο
σώζων τους απηλπισμένους και αναζωών τους τεθανατωμένους, επίβλεψον επ’ εμέ τον
ανάξιον δούλόν σου, και κατερραγμένον ανάστησον, και συντετριμμένον θεράπευσον·
και τη απ’ αιώνος ακαταλήπτω σου χρηστότητι, των εμών επιλάθου ανομιών, ων εν
έργω και λόγω και διανοία κατά γνώσιν ή άγνοιαν επλημμέλησα. Λύσον την πώρωσιν
της ολισθηράς μου καρδίας και δώρησαί μοι δάκρυα κατανύξεως εις κάθαρσιν του
ρύπου της διανοίας μου. Και μη αποστραφής με τον ρυπαρόν, μη καταισχύνης με τον
εναγή τη προαιρέσει και εβδελυγμένον εκ της σαπρίας των έργων μου.
Εισάκουσόν Κύριε, και των εν εμοί βασιλευόντων παθών την
αθλίαν μου ψυχήν ελευθέρωσον· ίνα εν καθαρώ συνειδότι προσεύχωμαι τω φοβέρω και
υπερενδόξω ονόματί σου. Και μηκέτι κατακρατήτω μου η αμαρτία, μηδέ
καταδυναστευέτω με ο πολέμιος δαίμων, μηδέ εις το αυτού με θέλημα υπαγαγέτω·
αλλά τη παντοδυνάμω νεύσει της ευσπλαγχνίας σου της αμφοτέρων με λύτρωσαι
δεσποτείας. Ότι σον το κράτος και η δύναμις και η δόξα, συν τω μονογενεί σου
Υιώ και τω αγίω σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. Πατριάρχου Νεοφύτου (Προσευχητάριον Σιμώνωφ, εκδ. Σχοινά, Βόλος 1964, σελ. 108-109)
β) Για την αποκάλυψη θεραπευτού
«Κύριε, ο μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν, ο κατελθών δια τούτο επί της γης, ίνα τους κειμένους και τεθανατωμένους υπό της αμαρτίας εξαναστήσης και σε κατιδείν αυτούς, το φως το αληθινόν, ως ιδείν ανθρώπω δυνατόν, καταξιώσης, πέμψον μοι άνθρωπον γινώσκοντά σε, ίνα ως σοι δουλεύσας αυτώ και πάση δυνάμει μου υποταγείς και το σον εν τω εκείνου θελήματι ποιήσας θέλημα, ευαρεστήσω σοι τω μόνω Θεώ και καταξιωθώ σου καγώ της βασιλείας σου ο αμαρτωλός». Αγίου Συμεών Νέου Θεολόγου (S C 129, 186-188)
γ) Για την γνώση του Θεού και αγάπην προς Αυτόν
«Αξίωσόν με, Κύριε, γινώσκειν σε και αγαπάν, ουκ εν τη γνώσει τη εν τω σκορπισμώ του νου, τη εκ της γυμνασίας γινομένη, αλλ’ αξίωσόν με εκείνης της γνώσεως, εν η ο νους θεωρών σε, δοξάζει την φύσιν σου εν τη θεωρία τη κλεπτούση την αίσθησιν του κόσμου από της διανοίας. Αξίωσόν με υψωθήναι εκ της θέας του θελήματος της γεννώσης τας φαντασίας, και ιδείν σε εν τη βία του δεσμού του Σταυρού, εν τω μέρει τω δευτέρω της του νου σταυρώσεως, του εν ελευθερία αναπαυομένου από της ενεργείας των νοημάτων εν τη διηνεκεί σου θεωρία τη υπέρ φύσιν. Θες εν εμοί αύξησιν της αγάπης σου, ίνα οπίσω του έρωτός σου έλθω εκ του κόσμου τούτου.
Κίνησον εν εμοί την κατανόησιν της ταπεινώσεώς σου, εν η εν τω κόσμω ανεστράφης, εν τω καταλύματι, ο εφόρεσας εκ των μελών ημών, μεσιτεία της αγίας Παρθένου· ίνα εν τη αδιαλείπτω μνήμη ταύτη δέξωμαι μεθ’ ηδονής την ταπείνωσιν της φύσεώς μου». Αγίου Ισαάκ του Σύρου (Προσευχητάριον του Σιμωνώφ, εκδ. Σχοινά, Βόλος 1964, σελ. 159)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου